Movimento Opositor a Reganosa

Por Miguel Fernández y Fernández
1999

Imos supor que eu fose terrorista. Nunha das reunións cos meus colegas, proporíalles: Para atacar as bases desta sociedade que odiamos, busquemos un escenario onde sexa fácil cometer un atentado a un enorme buque transporte de combustible, ou de substancias químicas, ou de gas e á súa planta de apoio, ou mellor aínda, aos dous ao mesmo tempo. Un porto que teña unha entrada angosta por unha canle facilmente accesible desde terra, no que os grandes buques só poidan entrar coa marea alta, que se atope situado moi preto de núcleos densos de poboación, para que se produzan máis danos materiais, humanos e ecolóxicos e que, ademais, de paso carguémonos unha importante base naval, neutralizando aos estaleiros de apoio, o arsenal e todos os buques militares....

Agora imos supor que eu fose un político sen moitos escrúpulos: Nunha das reunións cos meus colegas, ao tempo de degustar unhas exquisitas ameixas, desas que xa van quedando menos na ría de Ferrol, proporíalles: Imos apoiar un proxecto sen ter en conta os intereses dos cidadáns (cantos postos de traballo creáronse?), a modificar unha solución intelixente tomada anos atrás (o porto exterior pensouse, precisamente, para situar á planta de gas), a cargamos o atractivo turístico dunha fermosa ría, a debilitar a súa candidatura a Patrimonio da Humanidade, a pór en serio perigo as vidas dos cidadáns que nos votan, a non cumprir as normativas de distancias de seguridade nin de impacto ambiental; a construír unha autoría con diñeiro público que termine, vaia casualidade, na planta de gas. Ademais, existe a posibilidade de cargamos máis aínda a vida mariña e os cultivos de ameixa e outros bivalvos... que tamén os crían noutros lugares de maior interese para o noso partido.

En ambos os casos as respostas son coincidentes e, se se consegue o segundo suposto, facilítase enormemente o labor dos "pobres" terroristas.

Se pasamos das suposicións aos feitos sucede que en Mugardos nos instalaron unha planta de gas, en casa.

Entre as moitas formas de actuar do terrorismo marítimo pódense de enumerar: O ataque en alta mar a barcos que transporten mercancías vitais; a voadura en augas interiores ou no peirao de mercantes especialmente vulnerables; o ataque en porto a grandes buques con cargas perigosas, ben desde o aire utilizando aeronaves pequenas cargadas de explosivos, ben mediante ataques submarinos por mergulladores ou equipos de demolición suicidas, utilizando minas adhesivas. Estas ha posibilidades están contempladas nos manuais interceptados aos terroristas. Afundir un barco mercante capturado previamente, bloqueando unha canle estratéxica é unha das moitas continxencias posibles. Outra é un ataque desde terra con foguetes. Tampouco fai foi falta ter moita imaxinación para pensar que podería pasar se uns terroristas secuestran un buque transporte de materias química ou de gas e fano voar nas proximidades dunha cidade da costa.

As instalacións de LNG situadas na costa tamén poden atacar desde terra por medio de camións bomba con similares desastrosas consecuencias.

Os ataques de piratería multiplicáronse nos últimos anos especialmente en lndonesia Curiosamente a rede de Al Qaeda, comprou un número considerable de buques creando a primeira, forza naval terrorista da historia. Os buques están rexistrados con bandeiras de conveniencia dea Iemen ou Somalia. É lóxico que recorde aquí que unha das accións máis claras de antiterrorismo naval foi a interceptación por unha fragata española, nunha impecable e brillante acción, do buque norcoreano Sosan levando mísiles a Iemen en decembro de 2002. Unha excitante historia de piratas que nos retrotrae ás novelas de Emilio Salgari da nosa infancia, coa diferenza de que non era ficción imaxinada por un escritor, senón a crúa realidade dos tempos que corren. O final foi que ao barco autorizóuselle a seguir a súa viaxe pois se trataba de dous países soberanos e, xa que logo, suponse que respectables. O negocio é o negocio.

Que sucedería en caso dun ataque? As características do gas natural licuado (LNG) e a súa volatilidade ofrecen, nesta desgraciada era do terrorismo, moitas oportunidades de atentados a infraestruturas de apoio vulnerables que estean emprazadas preto de núcleos urbanos.

Segundo técnicos respectables un ataque dun terrorista cun bote bomba sobre un gasero pode facer que a metade da carga de LNG se escápe e se incéndie. En 3 minutos o lume pódese estender a uns mil metros do buque. Nun caso así non hai nada que se poida facer, non hai tempo de evacuar á xente ou de apagar o lume. Os estudos afirman que os maiores efectos terán lugar ata os 500 metros. A radiación térmica alcanzará os 1.500 metros e pode incendiar miles de fogares. e estes estudos son os que impuxeron as actuais medidas de seguridade que fixan un mínimo de 2 a 3 km de distancia aos núcleos de poboación. En todo caso os informes máis conservadores, é dicir, os das propias compañías que varren loxicamente para casa, sinalan como distancia mínima de seguridade unha milla (1.850) metros.

Como se dicía no informe do Estado Maior da Zona Maritima do Cantábrico de Agosto de 1999, as distancias ao centro urbano eran de 1.200 metros, ao centro 1.600, a Mugardos 900 e ao propio Arsenal 1.000 metros. Ese informe foi elaborado co soporte técnico proporcionado polo Arsenal, naquel momento baixo o meu mando. Os informes negativos da Armada non prosperaron pois había unha firme decisión de .levar adiante o proxecto.

Non deixa de ser curioso que un dos socios da planta de gas de Mugardos, ENDESA, estea construíndo unha planta en Livorno (Italia) 20 km mar dentro e presuma da súa tecnoloxía como clave do que representará o futuro dos proxectos de regasificación mundiais. Este feito fai que á burla sómese o escarnio, cando xa estaba previsto que a planta situásese nos terreos do porto exterior en Caneliñas. Acaba de chegarme a esperanzadora noticia de que o goberno italiano acaba de suspender o decreto de aprobación da planta de gas licuado de Brindisi por non cumprir a lei italiana nin a europea.

Distintos organismos oficiais recoñeceron o perigo da planta, e que é previsible que se produzan perdas humanas en caso dun accidente cuxa repercusión económica sería alta. As distancias de seguridade non se respectaron e a saída do buque, nunha urxencia, polos seus propios medídevos é imposible. As persoas e organismos públicos que tiñan que haberse manifestado no seu momento, inhibíronse.

No seu favor poderíase dicir que o que non sabe é como o que non ve. Naquel momento os cidadáns e poida que algúns políticos, quizais non soubesen, pero os técnicos si sabían e os que tomaron as decisións tamén sabían. E agora si sabe que o lugar adecuado desta e bomba potencial é o porto exterior de onde nunca se debeu desvincular. Se aos galegos sóbranos diñeiro para pagar cinco veces máis que o seu orzamento orixinal por unha Cidade da Cultura de dubidosa funcionalidade, ben podiamos aspirar a que un sopro de xuízo nos nosos dirixentes faga inexorable o traslado futuro da planta.

Miguel Fernández y Fernández, Almirante na Reserva

[Trascripción do artigo que foi publicado no número 22 de Revísta "Ferrol Análise", editada polo Club de Prensa de Ferrol. No ano 1999 Miguel Fernández y Fernández era o Xefe do Arsenal Naval Naval Militar de Ferrol, cando o 26/8/1999, polo entón Almirante da Zona Marítima do Cantábrico, foi subscrito un informe contrario á localización dunha Planta de Gas dentro da Ría, ao que se fai alusión neste artigo.]
___________

Artigo sobre Reganosa no periódico "Cinco Días"

O periódico "Cinco Días" publica hoxe, sobre as ilegalidades de Reganosa, un interesante artigo de opinión, asinado polo periodista Miguel Angel Aguilar, quen anuncia continuar co tema.

Desde Santurce a Bilbao
Miguel Angel Aguilar (30-11-2007) Publicado en: Edición Impresa - Opinión

Cantabamos de pequenos en honra do comercio, ao que daban vida as mozas emprendedoras de entón, as estrofas que empezaban"desde Santurce a Bilbao, vengo por toda la orilla, con la falda remangada, luciendo la pantorrilla, vengo deprisa y corriendo, porque me aprieta el corsé, voy gritando por las calles: ¡quién compra!, sardinas frescué. Mis sardinitas, que ricas son, son de Santurce, las traigo yo". Recoñezamos que aquelas pioneiras trataban co peixe e que se lucían a pantorrilla era para incentivar a comercialización, como sucede agora nos anuncios da prensa ou os anuncios de televisión.

Pero máis aló da estampa costumista que evoca esta cantata popular, o seu arranque podería servir para caracterizar a España dos desastres ecolóxicos perpetrados nas nosas costas. Porque efectivamente, desde Santurce a Bilbao ou desde Totana ao Puerto de Santa María ou á ría de Ferrol xa podemos ir -non saltando de árbore en árbore como podían facer os esquios para pasar desde Gibraltar até os Pireneos, en épocas anteriores ao culto arboricida, senón de apartamento en apartamento e de torre en torre- sen tocar o chan.

Estes últimos días, os abusos urbanísticos con arrastres ecolóxicos irreversibles saltaron en Totana (Murcia) -patria moza dos Garrigues- pero convén atender tamén a outros casos, en especial cando quedan sorprendentemente ocultos sen romper a barreira de silencio.

Vexamos, por exemplo, o que está sucedendo na ría de Ferrol coa planta de regasificación promovida por Reganosa, barbarie fronte á que se estrela a oposición cidadá. Os seus clamores contra a ilegalidade que supón esa planta, contra os perigos que engade a súa absurda localización, así como as súas alegacións polo incumprimento das máis elementais normas de seguridade industrial e ambiental, carecen de eco algún nos medios de comunicación, se se exceptúan as páxinas do diario La Opinión de A Coruña, e de aí a consecuente desatención da Xunta, cuxos actuais responsaábeis proceden coma se debesen subrogarse nas corrupcións financeiras e políticas características dos tempos da presidencia de Manuel Fraga. Velaquí algúns botóns de mostra:

Estes últimos días, os abusos urbanísticos con arrastres ecolóxicos irreversibles saltaron en Totana, pero debe atenderse a outros casos

• A instalación da planta de Reganosa incrustouse no corazón da ría de Ferrol nun lugar onde dentro dun radio de 2.000 metros viven máis de 7.000 persoas, cuxo caserío presenta vivendas a distancias de apenas 80 metros. En ningunha planta de gas en España sucede nada semellante.
  
  
• Á planta só se pode acceder desde o mar aberto a través dunha estreita canle de escasa profundidade e de máis de 4 quilómetros de lonxitude. Estas condicións impiden o tránsito dos grandes buques gaseros fóra das dúas horas diúrnas de pleamar, único intervalo en que se dispón da luz e o calado suficiente para a súa navegación, e iso sempre que os fortes ventos habituais non o impidan.
  
  
• Os fondos mariños desta canle están clasificados como lugar de interese comunitario (LIC) e quedan baixo normas de protección integral, polo que debe excluírse a posibilidade de proceder a dragarlos.
  
  
• Os tanques da planta atópanse dentro da zona de seguridade para a defensa nacional fronte ao arsenal de Ferrol. De modo que os buques gaseros coa súa carga de gas natural licuado (GNL) quedarían fondeados a menos de 200 metros dos buques de guerra e do resto das instalacións militares da Armada.
  
  
• No seu informe de agosto de 1999 o contraalmirante Pedro Español Jofre de Villegas, co respaldo do almirante xefe da Zona Marítima do Cantábrico, Rafael Morales Robledo, fixo constar a gravidade da situación descrita pero a reacción do ministro de Defensa Federico Trillo limitouse a pasar á reserva ao almirante Morales.
  

O próximo día de clase ocuparémonos nesta mesma aula dos antecedentes, da situación actual do expediente de autorización e das causas que levaron a elixir precisamente Punta Promontorio para instalar a planta de Reganosa. Atentos.

Miguel Angel Aguilar

Xornalista
____________

Enlace orixinal no xornal económico de ámbito estatal "Cinco Días"
______________

FALSEDADE HISTÓRICA
Por Rafael Pillado
21.11.2007

Amigo Carlos, non considerei respostar o teu artigo de xuño, porque a única acusación que me facías, a mín e a outros, era a de ser afiliado do PSOE.

Pero chegado o momento. Precisamente, cando se firmou a acta de funcionamento da planta, coa pretensión de indemnizar os promotores cando se peche Reganosa. Vou mostrar como as túas "Catro verdades sobre Reganosa", son medias verdades e falsedades:

Primeiro, seguindo a Reganosa, xogas coa planta de gas de Xixón. Escondes que si os promotores houberan querido, esa instalación no porto exterior estaría funcionando, sen oposición algunha.

Segundo, rexeito que o Comité Cidadán de Emergencia crítique soio o BNG. Na comarca de Ferrolterra hai tres organizacións políticas que reclaman "Planta de gas fora da ría": EU, IF e TG. O resto, con posicions distintas no seo de cada quén, acatan a decisión do poder económico, entre eles o BNG, que mudou a posición que tiña con Xaime Bello.

Pero, hai que sinalar que, contra Reganosa dentro da ría, estamos xentes da dereita, da esquerda e do nacionalismo. Se trata de defendela vida e a supervivencia da ría. Nesa tarefa, non pode haber colores.

No teu artigo buscabas confrontar as bases do nacionalismo contra o "españolismo". As veces, esa táctica dou resultado, pero te equivocas, agora non hai tal.

Terceiro, acusabas o Xeneral Gabeiras e a súa familia. Só cabe resaltar a súa dignidade ó asumir a presidencia do Comité Cidadán, frente a Reganosa. Resulta indignante que te sumes a Reganosa na tarefa de denigrar a unha persoa que, dende o xeneralato, dou probas dabondo de defender a Democracia e a dignidade social.

Cuarto, os cinco anos do desastre do Prestige (donde todos reclamamos un corredor de seguridade), parece increíble que xustifiquedes agora a entrada na ría de Ferrol de gaseiros cargados.

Pero máis aló de respostarche a algunhas cuestions, quero que me contestes a estas preguntas:

1.- ¿Sabías que nesta comarca son poucos os que se opoñen a unha planta de gas, e moitos os que exixen que a planta esté fora da ría?

2.- ¿Sabías que na autorización constructiva se establecen condicionados a resolver antes do seu funcionamento, dous deles son a distancia os núcleos de poboación que como mínimo son 2000 metros, e saída o mar aberto dos gaseiros en caso de emergencia? ¿Sabes que é imposible cumplir? ¡As casas están a cen metros da planta e só é posible entrar e sair da ría en horas diurnas e con marea chea!

Se o sabes, o teu artigo é cínico. Si non o sabes, é irresponsable.

3.- Sabes que, si non se cumplen esas condicións, o Estado non ten a obriga de indemnizar os promotores da planta?

4.- ¿Sabías que non hai garantía contra un posible accidente na planta de Reganosa, e máis, tendo o lado a Forestal do Atlantico, e moito máis cando chega o gaseiro cargado? ¡Sen mencionar o Arsenal militar a 900 metros!

5.- ¿Sabías que para xustificar a construcción desta planta se argumentou que existían catro grupos de ciclos combinados ademáis de un de Tojeiro que nunca existeu?. Donde está o carácter extratéxico de Reganosa, cando soio podería funcionar co 18% da súa capacidade?

6.- Se a Consellería de Industria non ten competencias sobre a planta de gas, ¿por qué ven reclamándoa día a día? ¿Será porque necesitades o paraguas dos poderes económicos? Indignante que queirades facelo a costa da seguridade dos ferrolterrans.

7.- ¿Por qué dúas varas de medir con Ence en Pontevedra ou os tanques do Ferrazo en Vilagarcía, e cando o facedes con Reganosa?

8.- A derradeira pregunta. Ven de coñecerse un feito grave de compra venta de terreos entre Forestal del Atlántico e Reganosa, tendo como xestores o Conselleiro Orza e o empresario Tojeiro, polo que nun par de meses, se incrementou o prezo deses terreos de 47 millons de pesetas a 737. Estas cantidades, se Reganosa chegara a funcionar, serían pagadas polo Estado, por todos nos. E fago a pregunta: ¿Seguirás defendendo esa planta dentro dá ría, seguirá encubríndo esas prácticas o BNG? A estas alturas xa todos sabemos que a construcción dentro da ría se fixo para facer o pelotazo do século. En Caneliñas non era posible.

E quero afirmar con rotundidade, por último: recurriremos esa autorización ilegal e chegaremos a donde seña necesario para botar da ría a planta de gas e enxuiciar os responsables. A loita contra da dictadura, presupoñía facelo tamén pola xusticia.

--
fuco buxán, a.c.
Aptdo Correos 240 C.P. 15400 Ferrol
Telef. 981325492
www.fucobuxan.com
fucobuxan@yahoo.es
____

Por X.L. Méndez Ferrín [*]
15.10.2007

Hai unha semana lía no grande xornal madrileñista de Arteixo unha noticia de oito ou dez liñas nas que se daba conta de que un barco gaseiro entrara na ría de Ferrol para despachar a súa mercadoría na planta de Mugardos e que, en consecuencia, trescentas persoas, ben contadas ao parecer polo corresponsal anónimo, nin unha máis nin unha menos, se manifestaron contra tal tránsito e contra tal actividade insalubre e perigosa para a seguridade dos seres humanos. Estas poucas liñas facían mención lacónica de que un grupo de veciños (non mencionaba o protagonismo dos de Meá ou Mehá) leva 76 días de encerramento na casa do concello de Mugardos en protesta contra a emprazamento da planta regasificadora do, ao parecer todopoderoso, señor Tojeiro dentro da Ría. Parco pero certo. Ora si, no mesmo número do mesmo xornal coruñés de que falamos, vimos que a información de poucas liñas sobre a planta de Reganosa viña seguida de oito ou dez páxinas completas, entre as cales unha de publicidade aberta da citada Reganosa , pre-enchidas de brillante prosa e brillante despregue fotográfico sobre a candidatura da parte dazaoitesca de Ferrol á condición de Patrimonio da Humanidade, que é cousa que nunca certei a saber en que consista. (Deixemos, por hoxe, sen considerar o desprezo que os políticos de Ferrol demostran, desde sempre, polo seu casco histórico medieval, máis ben invilecido, e que só teñan ollos para o Ferrol militar borbónico e producto do Despotismo Ilustrado).

Tamén eu gosto do Ferrol do século XVIII, home non. Pro iso non me impide observar que o xornal de que falamos utilizou a imaxe e o esplendor da enxeñaría e a arquitectura neoclásica emanada da razón cesarista borbónica para ocultar que o medio ambiente, a salubridade e a vida das persoas están ameazadas realmente pola planta regasificadora de Reganosa dentro da Ría cando onda no Prioiriño Pequeno (o de "Chico" vén do Ministerio da Mariña, Madrid tamén) hai sitio dabondo para a súa instalación. A beleza, a proporción, a severidade, a grandeza do espírito militar neoclásico constituiron no seu día atributos a un tempo utilitarios e belos, por non dicer funcionais, dunha cidade-enclave estretéxico do Despotismo absolutista. Hoxe, ese Ferrol de pedra clasicista está a servir como pantalla de distracción destinada a ocultar o Ferrol e os núcleos de poboación da ría que leva o seu nome onde que viven seres humanos que se sinten ameazados por unha fábrica de gas que pode ocasionar unha catástrofe. Se eu fose profesor de xornalismo, sen dúbida daría unha clase práctica sobre manipulación da opinión baseándome nas páxinas do xornal que provocaron esta columna. A Historia da Arte ao servizo da ocultación da realidade, titularíase a lección.

Lean o libro Muros de silencio. Corrupción e ameaza na Ría de Ferrol, por Enrique Barrera Beitia e Manuel Ángel Rodríguez Carballeira. Procúrenno na Asociación Cultural Fuco Buxán de Ferrol porque é duro de o atopar por aí xa que, dalgunha maneira, é un libro prohibido polo poder realmente existente. Demasiados intereses políticos e económicos pesan sobre o asunto da gaseira de Mugardos. De momento, a colusión entre PP, PSOE e BNG coincide en todo co espírito demostrado no Hórreo por estas tres forzas para designar un Valedor do Pobo de quen imos ter que velarnos.

[*] Xosé Luís Méndez Ferrín (Ourense, 7 de setembro de 1938) é un escritor galego amplamente recoñecido como o máis importante e representativo da literatura galega contemporánea.
___________________

Por Zerovacas 03.10.2007

O conflito de Reganosa e o tratamento que recibe nos medios de comunicación volve poñer sobre a mesa o debate sobre a facilidade con que os medios poden ser manipulados e controlados, e as estratexias que empregan para ocultar a realidade e para desinformar sobre un asunto público determinado. Dous de cada tres ferroláns están en contra de que Reganosa opere no interior da Ría e apostan polo seu traslado ao Porto Exterior. A gran maioría dos votantes dos tres grandes partidos (PP, PSOE e BNG) coinciden no seu rexeitamento á planta, malia a que os tres coinciden en calar sobre o tema e defenden a construción da regasificadora nos terreos de Tojeiro, en Mugardos. E así e todo, o tema é invisible nos medios, é ocultado detrás de muros de silencio. La Voz de Galicia, a TVG, El Correo Gallego, La Opinión, El Ideal Gallego..., todos a unha, loitan por facer desaparecer as protestas da cidadanía, igual que algún goberno intentou facer desaparecer dos medios a marea negra do Prestige. Hai moitos intereses no medio, e todos esperan sacar tallada.

¿Poden os cidadáns confiar nos medios de comunicación? ¿Cumpren os xornalistas a súa función de espazo de debate dos problemas públicos, de voceiro dos distintos puntos de vista e opinións presentes nunha sociedade? Os medios de comunicación atravesan unha crise de credibilidade, debida a varios factores: en primeiro lugar porque se negan a escoitar aos seus lectores, non aceptan outro tipo de comunicación que non sexa a unidireccional de arriba a abaixo; a audiencia cambiou e os medios non, os medios seguen falando, pero aínda non aprenderon a escoitar. En segundo lugar pola súa superficialidade e presentismo, baseados nun modelo de xornalismo de declaracións, en informacións de escasa densidade e profundidade.

Pero a crise de credibilidade chega, sobre todo, pola cercanía e submisión dos medios ao poder: os xornais nútrense de informacións institucionais, fan prevalecer ás fontes oficiais sobre as individuais ou críticas, e a meirande parte da información está preparada de antemán, a partir de pseudoeventos. Prodúcese un proceso de converxencia discursiva entre o discurso oficial e os medios de comunicación, que reproducen a retórica dos gobernos e dos grandes poderes empresariais, facéndose evidente a dependencia. Os medios de comunicación son empresas, forman parte de grandes grupos empresariais, e poñen os seus intereses económicos por diante da súa función pública. Como grandes empresas son ademais naturalmente conservadores nos seus posicionamentos ideolóxicos. A sociedade de información escolleu ás macroempresas de comunicación coma dirixentes, ideolóxica, política e economicamente. En consecuencia, a información ficou reducida a un negocio e a unha arma de presión.

Iso é o que provoca o inicio do asalto cidadán aos medios. Os cidadáns comezaron a percibir que os medios de comunicación estaban cada vez máis lonxe dos seus problemas e preocupacións, que as decisións editoriais tomábanse cada vez máis lonxe igualmente, que os xornalistas cada vez contaban con menor autonomía, e que a credibilidade e a transparencia dos medios cada vez quedara máis debilitada.

Agora, nos blogs, nas redes de información e nas comunidades virtuais escóitanse as voces dos cidadáns e dos políticos libremente, sen a intermediación dos grandes grupos de comunicación. Agora xa non é necesario atravesar gatekeeper ningún. O obxectivo deste proceso é descentralizar o debate, multiplicar os centros de poder e axentes políticos, para combater a concentración de influencia en mans dos partidos, grandes empresas, lobbies e grupos de interese institucionalizados ou apoiados nunha forte base económica. A rede facilita a organización e a comunicación interna dos colectivos de cidadáns críticos, a posta en común de informacións de interese e o debate de propostas. Asemade, fortalece a influencia que exercen sobre os medios e, sobre todo, a visibilidade social destes grupos, e a súa comunicación con outros grupos, co seu entorno e coa sociedade no seu conxunto.

Ao igual que os medios de comunicación tradicionais, os partidos políticos galegos non comprenden a rede, porque non comprenden e non escoitan á sociedade. Afeitos a pensar en medios puramente unidireccionais e a un férreo control das mensaxes emitidas, os políticos atópanse en Internet cun medio diferente, con sorpresas inesperadas, un medio no que a maioría das variables caen fora do seu control. Non entenden un medio no que a base é a capacidade de conversar, de convencer, non as primarias técnicas de marketing empregadas até agora.

Na rede estanse rompendo os muros de silencio erguidos polos grandes medios de comunicación e polos grandes partidos. Blogs, medios electrónicos, estanlles dando voz aos cidadáns, están axudando a manter vivo un debate que moitos querían soterrar. Durante algún tempo caéramos nunha espiral de silencio, na que malia unha opinión case unánime da cidadanía a prol do traslado da regasificadora ao Porto Exterior, dábase por suposto que o tema non xeraba controversia. O proceso da espiral de silencio ten lugar cando nun intre determinado unha posición sobre un asunto é percibida pola sociedade como maioritaria. Esta posición maioritaria pode non ser real e ser simplemente unha percepción xerada polas estratexias dos medios de comunicación. Isto leva aos seus partidarios a manifestar publicamente as súas opinións e aos seus detractores a manter silencio, evitando dar a súa opinión, até que nun proceso de espiral o punto de vista apoiado mediaticamente chega a dominar a escena pública, mentres que o outro desaparece da conciencia pública ao enmudecer os seus partidarios. Superado o control mediático, a espiral comeza a a perder forza e a rachar. O pobo fala.


[*] Marcos S. Pérez Pena é xornalista e investigador en comunicación, manten o Blogue Zerovacas, foi Director do xornal dixital GZnacion. Doutor en Ciencias da Comunicación pola Universidade de Santiago de Compostela, coa tese 'Prensa e Transición Política en Galicia. A contribución dos xornais ao proceso de construción identitaria'. Traballou na sección de Cultura do dixital Vieiros. Na actualidade colabora na revista mensual Tempos Novos e prepara dous libros.

Fonte: Zerovacas - zerovacas@gmail.com

Enlaces:

• Novo Zerovacas
  http://zerovacas.blogspot.com/
  
  
• Vello Zerovacas
  http://vellozerovacas.blogspot.com/

_______________________

28.08.2007

Son cinco semanas, non son “cinco semanas en globo” como a primeira novela do escritor francés Julio Verne publicada en 1863 hai cento corenta e catro anos. Tampouco é unha ficción é unha realidade son cinco semanas as que as veciñas e veciños de Meá levan pechados no Concello de Mugardos en defensa das súas vidas e das nosas vidas, xa que todas elas están en perigo de maneira innecesaria por un proxecto do que se gaba Fraga Iribarne, ex-presidente da Xunta de Galicia e ex-ministro do réxime ditatorial de Franco, o proxecto de Reganosa en Mugardos, argallado entre o empresario Tojeiro e o propio Fraga Iribarne e que recibiron como un regalo envelenado, e non parece que con desagrado, os actuais máximos mandatarios da Xunta de Galicia o Sr. Touriño e o Sr Quintana.

Cando se produciu o tan desexado cambio de goberno na Xunta de Galicia, se paralizaron proxectos herdados do anterior Goberno como máis encoros para produción de enerxía eléctrica, novos parques eólicos, novos piscifactorías en espazos sensible e mesmo se paralizou durante un tempo a chamada Cidade da Cultura( outro dos proxectos dos que se gaba Fraga Iribarne), pero non se paralizou o proxecto de Reganosa que so tiña iniciado a construción dun depósito en pouco máis de dous metros de altura. ¿ Por que, cando os ciclos combinados de Endesa e Fenosa que é para quen se fai Reganosa e non por qué sexa estratéxica para Galicia, non van funcionar ata o 2008, non se acorda trasladar a Planta de Gas á segunda fase de Porto Exterior de Ferrol, acelerando así a súa demorada construción?. Simplemente por covardía política e por confundir o que son intereses das compañías eléctricas, que levan esquilmando Galicia anos e anos e pretendes seguir facendo, co que son os intereses de Galicia que de ningún modo coinciden cos intereses das compañías eléctricas que cada vez obteñen máis beneficios.

Os veciños e veciñas de Mugardos, da parroquia de Meá, están dando un exemplo de como se defende a legalidade e a xustiza ata as últimas consecuencias. Ese exemplo está sendo entendido pola intelectualidade e os/as artistas galegos, moitos deles comprometidos coa desaparecida, a saber por qué, Plataforma Nunca Máis, que lles veñen ofrecendo continuamente o seu apoio. Tamén polo Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol que xa leva organizado dúas mobilizacións de apoio e de rexeitamento da planta de gas en Mugardos, e que xa está preparando unha mobilización moi importante para o 30 de setembro en Ferrol.

Reganosa ten dúas sentenzas do TSXG en contra , non ten avaliación de impacto medio ambiental, non cumpre o RAMINP en canto á distancia que debe manter ás poboacións que é de 2000 metros como acaba de dicir o TSXG con respecto da EDAR de Ourense e que deberá ser derrubada. Reganosa non cumpre a norma de que un gaseiro poida saír da Ría de Ferrol polos seus propios medios. Reganosa xa sufriu un incendio, que durou dous días, nun dos seus tanques na súa construción e acaba de ter un escape nun dos gasoductos. Reganosa é ilegal e é perigosa e debe ser trasladada fóra da Ría como veñen defendendo desde hai cinco semanas, nun exemplo de dignidade e coherencia, polos homes e mulleres de Méa .

Agora que se está a debater a necesidade de que se aprenda o Himno Galego nas escolas, haberá que debater tamén a ensinanza da defensa da verdade, da legalidade, da xustiza e da vida, tomando como exemplo ós homes e mulleres de Mugardos que loitan pola Planta de Gas fóra da Ría de Ferrol. Seguramente nin eles e nin elas serán conscientes do que están facendo pero que teñan a seguridade de que “ os bos e xenerosos a súa voz entenden” e “ so os iñorantes e féridos e duros, imbéciles e escuros non os entenden non”.

Desde a Asociación veciñal de Esteiro “ Fontelonga”, tedes o noso total apoio.

Nota.-
Este artigo de opinión, da Asociación Veciñal de Esteiro "Fontelonga" foi enviado por tres veces ao xornal comarcal Diario de Ferrol e non foi publicado. A primeira vez que se enviou foi o pasado 28 de Agosto.
________________
ESTEIRO-FERROL
ASOCIACION VECIÑAL FONTELONGA
-avvfontelonga@mundo-r.com-
Web veciñal
Blog veciñal
________

Do Courel a Corrubedo IV. Gas licuado
Xosé Manuel Beiras [*]
Luns, 03 de Setembro do 2007

Agora outra catastrofe paira no ar sobre a vida da ría ferrolán e os seus habitantes. Compre impedir que poda chegar a consumarse. Compre clausurar a planta de gas e trasladala ao porto exterior da ría.

En países, sociedades e culturas como a nosa, industria e industrialización funcionaron adoito e inda arestora funcionan primordialmente como unha mitoloxía, e non como unha civilización. O mito, dicía Barthes, "é sempre un roubo de linguaxe". A civilización industrial é unha realidade histórica : a sua conversión en mito, a sua mitificación, transfórmaa nunha orde natural inalterábel -o mito "transforma a historia en natureza". Ese roubo fai desaparecer o sentido do conceito encerrado na palabra, e convírtea nunha mera forma, nun fetiche que oculta e sustitue á realidade -de xeito análogo a como a "pantalla mediática", na comunicación de masas, oculta e sustitue a realidade e o sentido dos acontecementos.

Este sarillo de matinacións suscitóumo antonte a leitura dunhas probas de imprensa. Textos meus en proceso de reedición. Con tal motivo descubrín -esquecérao por completo- que, hai trinta anos nada menos, xa arremetera eu contra a conversión en mito da industrialización da Galiza. Dicía eu xa daquela cousas como esta: "Cada país, cada formación social en cada fase histórica, require a fabricación e o manexo de mitos acaídos á sua idiosincrasia e ao tipo de estupefaciente que millor poda afastalo das reivindicacións fundamentais -perigosas decote, mesmo por séreno, para os poderosos. Ao noso, por ser periférico e subdesenrolado, tocoulle, entre outros, o da industrialización". Ou como estoutra: "A imitación do modelo de sociedade industrial que leva acobillada toda a irracionalidade do sistema económico vixente, únicamente pode facer seguir a sangrar o noso potencial económico a prol dos favorecidos de sempre".

Penso que o acontecido dende aquela confirma a validez da diagnose e o vaticinio -pesia seren meus. Onda nós, o mito da industrialización funcionou coma o espellismo dun oasis para os camiñantes no deserto : aturamos tódolos custes e penalidades para acadalo, mais nunca demos chegado a il porque se alonxaba conforme camiñabamos. Utilizouse coma un engado para chucharnos o sangue, as enerxías e os recursos -o das enerxías relatéivolo días pasados. Entramentras, na prática, o que se fixo foi na direición inversa: desindustrializarnos, demoucar os nosos ramos industriais máis circios e estratéxicos, e provocar unha hipertrofía dos servizos e a especulación -a famosa "terciarización" da nosa economía, cada vez máis fráxil e dependente. Pero nunca apostar por outro modelo alternativo e non periclitado, por outro conceito de "industria" e de actividade "industrial". O caso estaba en manternos amarrados ao tiovivo das funcións subsidiarias do progreso dos outros, da "extraversión" da nosa economía. E que interiorizásemos ese destino como fadalmente proprio, até o ponto de rifarmos entre nós, se for preciso, na preservación das pezas chave dese tiovivo infernal. Pois iso, mesmamente iso é o que fixemos no asunto Reganosa en relación coa central das Pontes. No canto de reformular o futuro "industrial" desa comarca, convirtímonos en adalides da supervivencia da central termoeléctrica -ou sexa, do rodopio de enclaves mineiro, enerxético e metalúrxico que xa vos espriquei. Inda que fose a custe de pórmos en perigo o ecosistema da ría ferrolán e a seguridade física dos cidadáns que a habitan. Vexámolo, logo, para deixar as cousas en claro.

A mina, primeiro. Resulta curioso, inda que seica nunca chamou a atención, o feito de que a esplotación dos xacementos galegos de lignitos pardos -As Pontes e Meirama- se encetase cando, no centro do sistema, xa ía moi adiantada a crise do ciclo histórico da mineiría do carbón como recurso enerxético fundamental da civilización industrial baseada na metalurxia do ferro. Mesmo tamén do seu emprego para a sua transformación en enerxía eléctrica. O primeiro fenómeno comenza hai máis de meio século, en paralelo co progresivo desprazamento do aceiro polo aluminio, e portanto da siderurxia en altos fornos pola metalurxia do aluminio meiante a electrolise. Precisamente a criación da CECA -Comunidade Europea do Carbón e o Aceiro- como precedente da CEE -Comunidade Económica Europea (1957)- é a resposta das principais potencias do capitalismo industrial na Europa continental para amañaren a xestión desa crise. O segundo fenómeno sobrevén a seguida, co apoxeo do petróleo como recurso a baixo custe -a prezos irrisorios para os subdesenvolvidos paises produtores.

Pois aínda pasarán dous decenios antes de que se aborde, a finais dos anos setenta, a esplotación dos lignitos galegos para producir eleitricidade. Certo que, polo medio, xurdira a famosa crise do petróleo, polo acordo da OPEP de elevar bruscamente os prezos. Mais o factor determinante é outro. O grupo Barrié, concesionario de Meirama, ademáis de ter o virtual monopolio da distribución de eleitricidade no mercado galego, xa era o propietario de Alugasa (Aluminios de Galicia). E o INI, titular dos xacementos das Pontes -que esplotaba a baixo ritmo para producir abonos nitroxenados- embarcárase con Alcan e Pechiney no proxecto do complexo alumina-aluminio de San Cibrán -ao que tamén se apuntou Alugasa. Coa esplotación dos lignitos de Meirama e As Pontes para as correlativas centrais térmicas Galiza convirtiuse de sócato na primeira produtora peninsuar de carbón. Xa non o eran Asturias nen León coas suas minas de antracita e hulla. Érao Galiza cos seus lignitos pardos, con altos contidos en impurezas de xofre, e pola mesma gravemente contaminantes da atmósfera ao seren queimados in situ a esgalla. Mais Galiza ficou sistemáticamente á marxe -ou ao sumo na marxe- dos planos anti-crise do goberno español para a mineiría do carbón. E tamén, portanto, de calquer caste de previsión para a continuidade das duas centrais cando os lignitos se esgotasen. No tocante ao goberno autónomo, os compromisos fraguiáns para a viabilidade das Pontes valeron para o que adoitaban valer: máis fume ca o emitido pola xigantesca cheminea, só que con outra caste de contaminación -a dos estupefacientes mediático-propagandísticos consabidos.

Paralelamente, irrumpira no cenario enerxético outra fonte en constante expansión : o gas natural. Con duas modalidades de transporte do lugar da extracción ao de destino para o consumo. Unha, os gasodutos. Outra, a licuación en orixe, transporte en buques gaseiros, retorno ao estado gaseoso en plantas regasificadoras estratexicamente situadas -e dende alí, distribución por terra en ramificacións de tuberías ad hoc. Nos primeiros mapas de anteproxectos de estacións regasificadoras figuraba localizada unha delas en Galiza, no golfo Ártabro. Non así en Asturias nen Euskadi. Porén, noutros subseguintes, a "galega" desaparecía, mentras o goberno vasco emprendía pola sua conta a construción dunha no porto exterior de Bilbao. Ian decorrendo os anos noventa, e nen o goberno español nen o galego daban un só paso a prol da hipototética planta galega. Os lignitos das Pontes ían camiño da extinción, comezábase a importar carbón para ralentizar a esplotación da mina, e Galiza levaba trazas de ficar fóra da rede de plantas regasificadoras, co cal o ciclo combinado con gas para a continuidade da central das Pontes volatilizaríase literalmente. E xa se sabe : peche da central, obreiros á rua, e máis tódolos etcéteras -ou queimar a mazo carbón de importación ao custe que fose en prezos e contaminación. E entrou a vertixe nos eidos político e sindical máis implicados no problema.

Ora, a carencia de decisión do poder político foi suplida por unha audaz decisión empresarial: tomou a iniciativa e emprendeu en solitario a aventura de conquerir unha planta regasificadora pola sua conta. Naturalmente, cos criterios e obxetivos do capital industrial privado, e non cos do interés público e o benestar social -e coa coñecida estratexia da anticipación, a presión e os feitos consumados. Así que un proxecto de relevancia colectiva para a política enerxética e industrial galega convirtiuse nun exclusivo e excluínte asunto de negocio lucrativo privado. Conseguintemente, as variábeis externas alleas ao cálculo de rendibilidade dun negocio -deseconomías externas, impactos sociais e ambientais, seguridade cidadán- ficaron excluídas de consideración: millor dito, pasaron a ser exclusivamente atrancos e interquinencias a superar meiante os procedimentos usualmente empregados polo capital neses casos. Incluída a habelenciosa conversión en dóciles aliados dos representantes políticos e sindicais dos previsibeis perxudicados polo colapso das Pontes se o proxecto "regasificador" fracasaba -e non, claro está, dos damnificados se o proxecto ía adiante nas condicións e emprazamento impostos polo interés do capital emprendedor.

Así chegamos á fase actual do conflito antre Reganosa e os cidadáns da ría ferrolán, ou viceversa. Mais, ollo: non é un conflito co proxecto dunha estación regasificadora. É un conflito coa sua ubicación e coas inadmisíbeis condicións da sua instalación. É unha reacción de autodefensa popular fronte á agresión que supón aos recursos, a meios de vida e traballo, aos ecosistemas da ría. Fronte á ameaza que constitue esa bomba potencial de gas licuado para as vidas dos habitantes de toda a redonda. Contra a arbitrariedade, a violación das leis e o desprezo aos dereitos e intereses do común cidadán con que se levou adiante o proxecto. Contra a deserción dos responsábeis políticos da obriga de defenderen a seguridade e o benestar dos cidadáns que os elixiron precisamente para iso. Contra a imposición dos criterios e intereses lucrativos empresariais privados por riba das implicacións sociais que, conforme di a Constitución, deben restrinxir o exercizo da propriedade privada. Cando do Prestige, os cidadáns tiveron que suplir, coa sua autodefensa, a deserción do poder político das suas obrigas. Só que daquela tratárase inicialmente dun "accidente". Agora trátase de actuacións feitas a mantenta. Daquela a catástrofe consumárase. Agora outra catastrofe paira no ar sobre a vida da ría ferrolán e os seus habitantes. Compre impedir que poda chegar a consumarse. Compre clausurar a planta de gas e trasladala ao porto exterior da ría. Non é un problema local: é cousa de todos nós, cidadáns galegos libres e exercentes como tais.

[*]
Xosé Manuel Hixinio Beiras Torrado, político e economista, naceu en Santiago de Compostela o 7 de abril do ano 1936. Na IX Asemblea do BNG foi elixido Presidente do Consello Nacional (CN) desta formación, e o seu voceiro no Parlamento de Galiza. Na actualidade, logo de abandonar a presidencia do CN, encabeza unha corrente interna denominada "Encontro Irmandiño" Continúa ademais á fronte da cátedra de Estrutura Económica da Facultade de Ciencias Económicas na Universidade de Santiago.
______________

A planta de gas está aí porque os seus promotores son poderosos. As eléctricas (Unión Fenosa e Endesa), xunto co socio subministrador alxerián Sonatrach teñen a decisión, pois aúnan a condición de consumidor e fornecedor principal, e teñen a maioría do capital e polo tanto a decisión. Os outros socios tamén son poderosos, Caixanova, Caixa Galicia e Banco Pastor , e tamén Tojeiro, mira.

Son poderosos para esmagar os intereses de Ferrol e de Galiza, baixo a pretexto de interese público, de ambición estratéxica para a nosa nación. Sono para recibir os apoios dos medios (os editoriais de La Voz de Galicia) da Xunta (!!), un socio menor, xuíz ornamental e parte implicada, para comprar vontades, para calar voces, para seducir pánfilos.

Pero non tanto. Saben eles que, finalmente, as cousas tornarán ao seu sitio e esa instalación desaparecerá da ría. Porque Ferrol irá cos tempos, incorporarase ao mundo cos criterios de modernidade e de benestar. Porque Galiza ao fin ordenará o seu territorio debidamente, porque cada día que abra, haberá un/unha ferrolá máis que non acepte esa presenza imposta e terríbel.

Así, as eventualidades en que basearon a súa necesidade e a súa urxencia, xa hoxe son fume, e agora veñen as posicións prácticas , moderadas , intelixentes e pragmáticas . Pero tópanse cada día coa evidencia de que unha hora de retraso na manobra do buque que trae o gas significa unha espera de 13 e 25 horas nas operacións de descarga; cando entra. E tamén para saír.

E todo iso, gratuitamente, sen necesidade. Coa alternativa de Canelas, no Porto Exterior. Explicábel e explicada, segura, incontestada, mais viábel e máis barata.

Xa sabemos que non son as necesidades do consumo de Galiza as que primaron a nova planta. Que aumenta a produción exportábel seis veces máis ca o consumo galego. Que en realidade metéronos un enclave, si, de poucos postos de traballo e moitas consecuencias, para ver de vender enerxía en Madrid.

E non son tan poderosos, porque precisan da propia competencia para conducir o seu produto. E precisan de que o Estado lles pague o gasoduto á Meseta (outra vez as vías de saída, non vos resulta coñecido ). E non son tan poderosos porque solicitan axudas de todos non para facer país, para construír Galiza, senón para facer negocio privado cos cartos de todos os cidadáns e co sacrificio da xente ferrolá.

Reganosa é, tamén, un precario proxecto empresarial. Como dicía por outras cousas un compañeiro que defendeu este proxecto moito máis do debido e do agardábel: Se tiveramos allo e cebola, e a patroa nos prestara a ola, faríamos sopa, se tiveramos pan

Pero aí está, para darnos qué facer moitos anos, e consumir enerxías (e esperanzas) da mellor xente. Mais esa loita darase, comezando este venres, 24, na marcha de Ferrol a Mugardos.

[*] Carlos Neira Suárez [1950], foi un dos primeiros organizadores do nacionalismo contemporáneo na comarca de Ferrol Terra, tanto no eido sindical, político como no cultural. Foi membro do Comité de Empresa de Astano, concelleiro en Fene e militante da AN-PG, POG, PSG-EG, UG e BNG.

Publicado no xornal dixital GZNacion

_________________________

O enclave en Mugardos da pranta regasificadora de REGANOSA, xa en fase de probas por un periodo de tres meses, é algo que ven sendo noticia case tódo-los días. O Comité Cidadán de Emerxencia prá Ría do Ferrol ven denunciando dende hai tempo a serie de presuntas ilegalidades, como pode ser incluso o Plan de Emerxencia Exterior que a empresa presentou como un plus de seguridade, como un alarde de xenerosidade según o devandito Comité comenta, como se a súa elaboración non fose obrigatoria. A pouco que examinémo-lo plano da ría do Ferrol e a situación da regasificadora, teremos que concluir, coas xentes do Comité, que o PEE non vai protexe-la vida dos veciños da ría. Do Real Decreto 1254/1999 do 16 de Xullo –Directiva Seveso II— emana a obrigatoria redacción do PEE, sendo once as empresas galegas obrigadas por esa normativa, dúas delas precisamente na ría do Ferrol, ás que habería que engadir á Autoridade Portuaria, que autorizou varias veces o atraco nun peirao da ría, a metaneiros cargados de gas natural licuado, mercancía peligrosa.

Prá elaboración dos PEE a Administración deberá establece-los mecanismos de consulta á poboación afectada. O público terá de ser requerido pra opinar en: Proiectos de novo establecemento, Planificación do territorio e prá elaboración dos Plans de Emerxencia. A consellería de Xusticia está obrigada a que a poboación reciba a necesaria información dos riscos existentes e da conducta a seguir no caso de accidente, o que non se fixo en nengunha das fases do proiecto. Por outra banda o PEE deberá ser homologado pola consellería ó tempo que informada a Unión Europea, nunca reducido a un listado de teléfonos pra avisar dos accidentes que se poidan producir, que nunca ten valor de prevención. E acordémonos de que o Raminp sigue en vigor, a maiores do Decreto citado que se refire á Normativa Seveso II. Se según éste as autoridades deben velar porque se manteñan as distancias de seguridade, no Raminp establécese unha distancia mínima de dous mil metros do núcleo máis próximo de poboación agrupada.

¿Pero cómo pode un alcalde renunciar a que se cumpra o dito regulamento, como fixo o de Mugardos por escrito do 13.2.2004? O Comité Cidadán de Emerxencia lembra [citando ó T. Supremo] que a Administración Autonómica podería establecer, incluso, unha distancia superior, pero nunca os concellos poden desatende-lo mandato legal nen por medio de ordeanzas, nen de plans urbanísticos. Aí topámonos novamente coa necesidade de exerce-la acción cidadá, por deixadeza da autoridade municipal en asunto que a Administración xudicial parece ter moi claro. Son actuaciós desafortunadas [prás que cabe o calificativo de nulidade radical], nas que os grupos de presión creen estar por riba da lei e onde non faltan políticos que esquecen os seus deberes. O Comité cita unha sentencia do Tribunal Supremo sobre a edar de Aranda de Duero, ilegal por estar situada a menos de 2000 metros da poboación.

Á marxe do que queda argumentado, tódo-los días se producen novas en relación coa desafortunada actuación por ter enclavado unha regasificadora en lugar inadecuado, coa agravante do posible efecto dominó pola proximidade doutras actividades peligrosas. A actuación dos mariscadores que se poden ver seriamente afectados [os seus bloqueos a caceroladas], parece non é comprendida por certos comentaristas que opinan sobre Reganosa, en Mugardos, como un feito irrenunciable. En economía, as ideas deberían ser sempre claras, como unha ecuación, e Mugardos, non hai nada máis que ve-lo mapa, non é o sitio. Pra unha maior información sobre o tema recomendámo-la lectura dos dous últimos exemplares de Tempos Novos, que estudia a fondo toda a problemática relacionada co mal paso denunciado polo Comité Cidadán de Emerxencia. Cando hai unha normativa estatal como o Raminp, dí a revista, é de forzosa aplicación.

---
Xesús López Fernández
Luns, 20 de agosto de 2007
___________

A ría e nosa e non de Reganosa
Adela Figueroa

Sábado, 18 de agosto de 2007


Onte, 17 de agosto, dia da Galiza martir, outro buque gaseiro entrou na ria de Ferrol, para atracar no porto de Mugardos.

Pola mañanciña as barquiñas dos mariscadores conseguiran desistilo do seu intento. Os descendentes do David, contra os Goliats, inmensos e poderosos gañaran esta batalla. Mas as mareas suben e descen unha vez por dia, e o grande barco cheo de gas enerxético agardou o seu tempo. Na rada de Ares ,onde hai bastante calado para un enxeño deste tipo.

Á tardiña voltou facer a manobra de entrada. Velai ven asomando , anunciado polos remolcadores a favor da marea que subiu dabondo para que tamaño buque poidese entrar até o interior da ria de Ferrol. Lentamente as suas cores amarelas e verdes iánse anunciando até mostrar as catro grandes barrigas que cubren a sua cuberta. Un pequeno ronsel fumega desde a sua chaminé. Procede do gas que se licua de xeito natural e que o barco utiliza como combustible.Unha piroga cunha bandeira vermella “Planta de gas fora da Ria” no meio da ria foi o único enfrontamento desta vez.

Calquera que asista ao espectáculo da entrada dun destes buques, pode comprender a insensatez da ubicación da planta regasificadora en Mugardos. Lembramos que os gaseiros so poden entrar ou sair coa maré alta. Fica , pois o buque, inmobilizado por 10 horas, no interior dunha ria densamente povoada, inmenso ,asustador,monstruoso. Non é de somenos importancia os efectos da contaminación que o proceso de reagasificación poida producir na ria. Estes sumaríanse a todos os outros das que xa adoece ( falta de depuradora de augas residuais, funcional, porto carboeiro, residuos da antiga Astano, etc, etc.).Mas o que domina por cima de todo é a sensación de inseguranza polo perigo potencial que implica todo o proceso.

A ria de Ferrol é unha das rias que posee a maior biodiversidade, nomeadamente na zona da sua bocana. Foi unha ria riquísima onde se podia mariscar ate o seu interior. A construción da Ponte das Pias, sen apenas luces que permitisen a renovación das augas, afogou os bancos marisqueiros do fundo da ria e mudou area por lodos nos seus sedimentos.

Muitas actuacións despreciativas da vida e da riqueza, noutrora perdurable, da ria de Ferrol, foranna abafando.

Hoxe veciñas/os de Mugardos, da Asociación de Veciños de Meá, pechados no Concello , manteñen unha loita ejemplar desde hai mais de un mes. Non queren ter diante das suas casas, onde viven, un monstruo gaseiro que descarregue o seu líquido. Que se obtén reducindo á sua tª até -160ºC , a pesión atmósferica. (na pax de ENAGAS dí que tamén se comprime a 80bares de presión) Este será gasíficado incrementado a sua tª e reducindo a sua presión ate alcanzar 600 veces o volume que traia nas barrigas do grande buque.

Este proceso acontece nas veciñanzas do barrio de Meá, no corazón de Mugardos a menos de 100m da casa mais próxima. A estrada pasa a 20 mts dos tanques. Curiosamente un garda de seguranza, prohibiunos parar o coche no arcén diante unha casa habitada a menos de 50 mts dos tanques armacen.Tomounos a matrícula. Só pararamos para saudar a unha veciña!

Que estamos a facer das nosas riquezas? Porque nos estamos a vender hipotecando o futuro da Galiza por menos dun “prato de lentellas”. Poderíase por unha planta regasificadora fora da ria. Teria o mesmo rendimento para alimentar o ciclo combinado das Pontes que tal como está agora. Non precisaria dos recheos feitos en Mugardos que afogan a ria. Non poria en perigo a seguranza da xente e do ecosistema nen o seu medio de vida.

Porque aceptamos esa herdanza do Governo de Fraga? Porque non ten , este governo o valor de enfrentar a situación con honestidade, valor e sensatez, e pechar esa planta , construindo , se for necesario outra fora da ria? Que vale mais: a seguranza da xente e a vida da Ria, ou o diñeiro que esto costaria?.

O meu apoio á loita valente das mulleres e homes de Mugardos que manteñen a tensión contra deste desatino. O meu recoñecemento ao seu sacrificio dia após dia , pondo o seu tempo, imaxinación e recursos ao servizo do ben común. Elas/es forman parte desa sociedade civil organizada que son a garante da democracia. Que lles lembra aos políticos onde está o rego direitiño por donde deberia ir o seu facer a prol da sociedade.Para iso é que lles pagamos e ninguén lles obriga a estar ahí.

Para elas/es a miña gratidao.
---

Adela Figueroa Panisse é presidenta de ADEGA (Asociación para a Defensa Ecolóxica de Galiza.
____________