A planta de gas está aí porque os seus promotores son poderosos. As eléctricas (Unión Fenosa e Endesa), xunto co socio subministrador alxerián Sonatrach teñen a decisión, pois aúnan a condición de consumidor e fornecedor principal, e teñen a maioría do capital e polo tanto a decisión. Os outros socios tamén son poderosos, Caixanova, Caixa Galicia e Banco Pastor , e tamén Tojeiro, mira.
Son poderosos para esmagar os intereses de Ferrol e de Galiza, baixo a pretexto de interese público, de ambición estratéxica para a nosa nación. Sono para recibir os apoios dos medios (os editoriais de La Voz de Galicia) da Xunta (!!), un socio menor, xuíz ornamental e parte implicada, para comprar vontades, para calar voces, para seducir pánfilos.
Pero non tanto. Saben eles que, finalmente, as cousas tornarán ao seu sitio e esa instalación desaparecerá da ría. Porque Ferrol irá cos tempos, incorporarase ao mundo cos criterios de modernidade e de benestar. Porque Galiza ao fin ordenará o seu territorio debidamente, porque cada día que abra, haberá un/unha ferrolá máis que non acepte esa presenza imposta e terríbel.
Así, as eventualidades en que basearon a súa necesidade e a súa urxencia, xa hoxe son fume, e agora veñen as posicións prácticas , moderadas , intelixentes e pragmáticas . Pero tópanse cada día coa evidencia de que unha hora de retraso na manobra do buque que trae o gas significa unha espera de 13 e 25 horas nas operacións de descarga; cando entra. E tamén para saír.
E todo iso, gratuitamente, sen necesidade. Coa alternativa de Canelas, no Porto Exterior. Explicábel e explicada, segura, incontestada, mais viábel e máis barata.
Xa sabemos que non son as necesidades do consumo de Galiza as que primaron a nova planta. Que aumenta a produción exportábel seis veces máis ca o consumo galego. Que en realidade metéronos un enclave, si, de poucos postos de traballo e moitas consecuencias, para ver de vender enerxía en Madrid.
E non son tan poderosos, porque precisan da propia competencia para conducir o seu produto. E precisan de que o Estado lles pague o gasoduto á Meseta (outra vez as vías de saída, non vos resulta coñecido ). E non son tan poderosos porque solicitan axudas de todos non para facer país, para construír Galiza, senón para facer negocio privado cos cartos de todos os cidadáns e co sacrificio da xente ferrolá.
Reganosa é, tamén, un precario proxecto empresarial. Como dicía por outras cousas un compañeiro que defendeu este proxecto moito máis do debido e do agardábel: Se tiveramos allo e cebola, e a patroa nos prestara a ola, faríamos sopa, se tiveramos pan
Pero aí está, para darnos qué facer moitos anos, e consumir enerxías (e esperanzas) da mellor xente. Mais esa loita darase, comezando este venres, 24, na marcha de Ferrol a Mugardos.
[*] Carlos Neira Suárez [1950], foi un dos primeiros organizadores do nacionalismo contemporáneo na comarca de Ferrol Terra, tanto no eido sindical, político como no cultural. Foi membro do Comité de Empresa de Astano, concelleiro en Fene e militante da AN-PG, POG, PSG-EG, UG e BNG.
Publicado no xornal dixital GZNacion
_________________________
Carlos Neira Suárez
05/06/2007
A planta de gas, unha fraude
A manifestación do domingo pareceu descorrer un súpeto problema que solprende a demasiada xente, en particular a medios de comunicación agora de ollos abertos coma se acabaran de chegar; e non tal: é un asunto antigo, movido, e dabondo craro e dilucidado coma pra poder asegurar eu con pleno convencemento que ningún dos axentes implicados, a calquera nível, pode hoxe alegar inocencia ou descoñecemento.
Eu, disconforme con todas as alegacións favorables a ese proxecto no meio da ría de Ferrol, teño que estalo tamen coa insuficiencia dos resumes que as partes opositoras ---ou a opinión publicada—veñen en dar, por varias razóns.
Como moi ben defendeu en principio Xaime Bello, Alcalde de Ferrol daquela, a planificación aceptabel pra os dirixentes locais apoiabase no trinomio porto exterior-pranta de gas-depuradora, que era indispensabel pra recuperar o grande tesouro natural e produtivo que a ría significa. Quén pode casar a ubicación desta industria dentro dun lóxico plano de futuro da cidade e o seu entorno?
Ise, o dereito a planificar o futuro por parte dos cidadáns é o que primeiro foi violentado polos promotores da pranta e os seus pánfilos ou malintencionados defensores. O lóxico plano que defendeu a Corporación local de Ferrol ata hai pouco tempo, foi tamen a posición da organización comarcal do BNG, pesia as posicións de localismo municipal de Mugardos e sectorial de As Pontes. Ata que, con desafíos continuos, con incumprimentos flagrantes das decisións colectivas, e finalmente coa desautorización inaudita das posicións dos antigos dirixentes locais ao respeito, o BNG ficou aliñado directa e insensatamente ao lado do proxecto Reganosa, contra a xente e contra o futuro.
E aí está, en periplo vicioso e hipócrita, o argumento máis actual a favor da pranta en Mugardos: agora que xa está, qué lle imos facer, hai que deixala.
Romperon o modelo de Ferrol e a sua ría, promoveron e adxudicaron porque sí, un polígono industrial privado e imprevisto no medio das vivendas do sur da ría. Encheron 100.000 m2 de mar ¡¡menos mar, é a consigna¡¡. Meteron nela un tráfico indesexábel e innecesario. Aportarán variacións sequera térmicas a unha boa cantidade de millóns de m3 de auga cada día. Collerón para atrás cando todo o mundo colle para diante: as industrias nos polígonos e as máis pesadas lonxe dos núcleos urbáns (Barcelona, Sagunto, Valencia, Xixón….a propria Coruña) Todo para encher os petos dun advenedizo no sector enérxetico, que, logrado o negocio, xa non é a referencia da empresa Reganosa.
Antigalegos
E todo porque –din--, Galiza precisa desa enerxía, pondo aos opositores no rol de insensatos antigalegos, coma se non houbera alternativa, crara, concreta, indiscutible.
E ante iso, preséntase a Ferrol coma conflictivo –mira ti¡¡--, càrgase contra a parte mais feble, recoñécese unha ubicación errónea, descóbrense insuficiencias empresariais de non doada resolución, e reacciónase con prepotencia e indignación hipócrita. Unha situación particular que sabe o demo como terá de satisfeitos aos que usaron o poder en sentido contrario a aquél pra o que foron escollidos.
E o BNG, mira, a percorrer o deserto da derrota electoral en Ferrol, nen conserva a alcaldía de As Pontes, fica resentido para moito tempo, e todo iso a cambio dun concelleiro mais en Mugardos. E, por se non fose isto ben entendido, os grandes abucheos para os dirixentes responsabeis ao ser nomeados na praza de Armas.
Pra colmo, o castigo –merecido--, non é equitativo. Non hai pitadas para Irisarri, con responsabilidades da xestación do proxecto da pranta. O PSOE navega na contradicción, con partidarios e detractores formando parte das corporacións electas, mentras o BNG ten fóra aos máis firmes opositores á pranta.. E PSOE, e mesmo EU, tampouco non pagan as suas posturas sobre a continuidade de ASTANO como construtor de barcos.
Eu nesa manifestación non puiden sentir satisfacción por ver abucheados aos que nos combatiron no seo do BNG, sería mísero o pequeno e serodio trunfo, pero lembrei a enteireza, a coerencia e a honestidade das persoas que dende o Concello de Ferrol tiveron a posición desexabel e democrática, e que acabaron fora: Lastra, Sabio, Cuétara, que sei eu que farán todo o posibel pra restituirlle a Ferrol o que é da cidade e das suas xentes.
Ao igual que pasa con ENCE en Pontevedra, os fillos, os netos, ou os inmediatos dirixentes serán quen de tirar da ría ese emporio caprichoso e inexplicabel. A Comisión Cidadán e a resposta das xentes de Ferrol así o mostran.
[*]
Carlos Neira Suárez
Naceu na bisbarra de Ferrol en 1950. Foi un membro destacado do comité de Astano nos primeiros anos 80. Militou no PSG-EG e chegou a ser concelleiro en Fene por Unidade Galega. Na actualidade dedícase ao mundo da empresa.
_______________
